Ἐλαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσαΚόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμησηἜλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνοΜὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφοςΦρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμηστὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός. Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλαΘυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγανΒάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τουςΤραγουδοῦσαν …

Συνέχεια ανάγνωσης